Thomas François (ook toetsenist bij Siglo XX) heeft 3 jaar aan deze eerste soloplaat gewerkt en heeft er niet minder dan zijn ziel en zaligheid ingestoken. Dat resulteert in een bijzonder mooie cd met een persoonlijke inslag (qua thematiek én muziek), waarbij we hier en daar wat echo's van het werk van Nils Frahm en Kraftwerk menen te horen. De liefhebbers zullen er wel weg mee weten. De titel 3.3. verwijst naar 3 x 3 songs, waaraan hij ook 3 jaren gewerkt heeft. Daarbij staat 3.1 voor het verleden, 3.2 voor het heden en 3.3 voor de toekomst. De evolutie op de plaat loopt dan ook parallel met Thomas' eigen leven.

De opener The City duurt meer dan 9 minuten en is mijn absolute favoriet. Een toptrack - geweldig sfeervol en sterk visueel. Ik zie er alvast Brussel bij, en wordt bevangen door de stadsmelancholie die je soms ook hoort in nummers van The Blue Nile of de Nits ; sirenes en joelende kinderen (verwijst naar zijn eigen job als kleuterleider) inbegrepen. Andere fijne songs zijn het volgende trio: Out Of Bed, met de mooie stem van Veerle Vandewal ; het begint eerder traag en neemt langzaam wat snelheid. Het statige in de muzikale opbouw doet me even denken aan Portland. In We Colour The Moon is het de beurt aan zangeres Eva Brans, die dit sfeervolle en zachte nummer vocaal mooi inkleurt. Reversing Time heeft - mede door de sax, fluit en klarinet - wat psychedelische sixties-invloeden. Denk aan de vroege Pink Floyd en Brian Wilson / The Beach Boys in hun 'Smile' periode. En wat te denken van de vreemde (want niet zo onmiddellijk herkenbare cover) van het Beatlesnummer I Saw Her Standing There? Een verrassend mooie, trage en 'uitgeklede' versie met enkel piano en stem. Sterk!  De bonustrack (titel onbekend) heeft een intrigerend sfeertje en klinkt een beetje geheimzinnig

Ik geniet van dit plaatje, het klinkt best wel spannend. Erg mooi gedaan.

Marc Vos